1936 – Bizjak Jože (vader): als jonge man die net van school kwam, haalde deze ambitieuze twintigjarige zijn rijbewijs in Zagreb in 1932. Hij reed vervolgens vier jaar voor de groothandelaar Adamič uit Kranj. In 1936 kocht hij zijn eerste eigen vrachtwagen. Zijn eerste voertuig was een Amerikaans vervaardigde Ford International met een 100 pk-benzinemotor.
De industriële ontwikkeling vereiste het aanleggen van nieuwe wegen. Met zijn vrachtwagen hielp Jože bij het aanleggen van de eerste betonnen weg tussen Kranj en Ljubljana. Cement voor de weg werd aangevoerd van de cementwerken in Mojstrana, terwijl het steenpuin gehaald werd uit de Zgornja Kokra steengroeve.
Jože vervoerde industriële producten van Kranj naar Ljubljana over de nieuw aangelegde weg, terwijl industriële grondstoffen met de trein vervoerd werden van het treinstation naar fabrieken. Hij vervoerde meestal rubberproducten (warmwaterkruiken), textiel en “Oven” zeep.
1940 – het begin van de Tweede Wereldoorlog
De vrachtwagen werd opgeëist en naar Sremska Mitrovica gebracht, terwijl Jože werd gemobiliseerd in het leger waar hij een hulpvoertuig zou besturen.
Na de oorlog was er een tekort aan alles en de behoefte aan transport nam toe. Jože heeft dus samen met zijn vriend Ludvik Starič (“de vliegende Kranjec”) een bestelwagen uit de overblijfselen van een Duitse auto. De houten carrosserie werd verzaagd en een open bak werd achteraan het voertuig bevestigd.
In de lente van 1950 kocht Jože een OPEL BLITZ met een capaciteit van 3,5 Ton.
Hij gebruikte dit voertuig voor het vervoeren van post. Met deze vrachtwagen vervoerde in december 1950 zijn vrouw Poldka naar de verloskundige dr. Andrejašič in Kranj. Hun zoon Aleksander – of Saša, zoals hij liefkozend genoemd wordt – werd geboren tijdens die rit. Niet allen bij geboorte, maar ook doorhen de jaren, waren vader en zoon onafscheidelijk, met de vrachtwagen als hun trouwe aanhanger. Jože heeft zijn zoon liefdevol alles wat hij kon en wist, bijgebracht. De jongen was een deugdzame leerling – toen Jože een ongeluk had, heeft hem Saša naar het ziekenhuis gereed. Omdat hij enkel 7 was stond z’n moeder hem bij, zij zat achter her stuur, maar Aleksander zorgde voor de versnellingen en het gaspedaal. De jongen stond gauw bekend als een goede chauffeur – zelfs de politie had dit snel ingezien en verleende hem een vergunning waarop stond dat hij met behulp van zijn ouders zelfs voor postvervoer mocht zorgen.
In die periode was het leven als ambachtsman heel moeilijk. Er was geen ziekteverlof en men moest zelf voor medische diensten betalen. Het letsel van Jože was ernstig – hij liep brandwonden op tijdens het schoonmaken van reserveonderdelen voor de vrachtwagen en kon daarom gedurende een jaar geen vrachtwagen besturen. Het nationale wetgevingskader zorgde tijdens die periode niet voor ondersteuning van ambachtslui. Om die reden werd toen “Sklad obrtnikov” , een fonds voor ambachtslieden, opgericht en Jože Bizjak werd er lid van.
Chauffeurs en automonteurs hadden ook behoefte aan een vereniging, specifiek voor hun vakgebied. Zo werd Jože Bizjak één van de oprichters van “Združenje šoferjev in avtomehanikov” – de Vereniging van Chauffeurs en Automonteurs in Kranj.
In 1973, toen Jože met pensioen ging, naam zijn zoon Aleksander Bizjak het transportbedrijf van hem over. De ambitieuze jonge man breidde al snel diensten uit. De rubberindustrie in Kranj was toen aanzienlijk ontwikkeld. Aleksander zou de producten ervan – vooral autobanden en V-riemen – over heel Joegoslavië vervoeren.
In de jaren 1970-1980 vonden er intensieve bouwwerken plaats. Aleksander volgde de ontwikkelingen in de samenleving op de voet en hij kocht een kleinere vrachtwagen – een MB 16 26 kiepvrachtwagen met een aanhangwagen. Hij begon cement te transporteren voor de Merkurwinkels in de Gorenjska-regio (het noordwesten van Slovenië) en later ook voor klanten in heel Slovenië en Kroatië. Al snel werd de werklast te hoog voor één vrachtwagen en in 1984 kocht hij een tweede voertuig, een MB 1638 vrachtwagen met aanhanger. Toen heeft hij zijn eerste werknemer in dienst genomen: zijn neef Igor Trilar.
Aleksander heeft die vrachtwagens niet alleen gekocht, maar hij beschouwde het regelmatig onderhoud van voertuigen ook van groot belang. Gedurende de hele tijd zorgde hij voor de huur van een garage in Voglje, een dorpje in de buurt Kranj. In 1980 kocht hij 3000 m2 land in Zgornje Bitnje, in de buurt van Kranj. Hij moest drie jaar wachten om de bouwvergunningen te krijgen en kon pas in 1984 aan een garage beginnen te bouwen. Die was uiteindelijk voor winter van hetzelfde jaar al klaar. In Bitnje had hij naast de garage ook ruimte voor een onderhoudswerkplaats en een wasstraat voor voertuigen. Daarom was hij al in 1984 in het bezit van een een hogedrukreiniger met een sterke waterstraal voor het wassen van vrachtwagens, een luchtbediend vetpistool voor de smering van vrachtwagens en aanhangwagens en een 10-bar compressor als hulp bij de vervanging van banden.
Hoewel hij drie jaar op bouwvergunningdocumenten had gewacht, leverde de investering in de daaropvolgende jaren winst op, het gebouw met zijn bijbehorende parkeerplaats voldoet namelijk nog altijd aan alle huidige wettelijke vereisten en kan vandaag nog altijd worden gebruikt.
In 1980 werd zijn eerste zoon Grega geboren, en in 1985 was het de beurt aan zijn tweede zoon Rok. Zelfs als kleuters waren de jongens altijd bij hun vader in de vrachtwagen te vinden, en op zaterdagen hielpen ze hem met het wassen en onderhoud.
Z’n hele loopbaan lang was Aleksander als ambachtsman ook actief betrokken bij het besturen van vrachtwagens.
Na 1991, na de onafhankelijkheid van Slovenië, was er een toenemend interesse aan internationaal vervoer. Aleksander merkte dat er in de transportindustrie behoefte ontstond aan nieuwe transportvormen, dat wil zeggen vervoer van bederfelijke goederen. Zodoende kocht hij in 1992 de eerste koelwagen en begon hij groenten en fruit uit Italië te transporteren en in 1994 bloemen uit Nederland …
De omvang van zijn zaak nam toe jaar na jaar, zowel als het aantal voertuigen, personeelsleden en nieuwe zakelijke partners . Desondanks doken er in deze periode ook problemen op. Dit was een periode waarin het moeilijk was, verschillende vergunningen te krijgen. Om diverse transporten uit te voeren kocht hij de meest ecologisch geavanceerde voertuigen volgens de Euro 3, 4 en 5 norm.
Elk jaar werd Bizjak Transport steeds meer erkend in zowel binnenlands als internationaal vervoer. Zichtbaarheid werd opgebouwd met kwalitatief hoogwaardig werk, wat het gezamenlijke resultaat was van het prima werk door elke medewerker. Elk van hen droeg bij aan het succes en groei van Bizjak Transport.
Gezien de uitbreiding en nieuwe transportbehoeften begon het plannen van de bouw van een nieuw logistiekcentrum. Aleksander zocht lang naar een stuk grond dat groot genoeg was om zijn doelstellingen te realiseren. In 2005 deed hij een aankoop in Jesenice en begon hij met de documentatie voor de bouw van dit centrum. In 2007 startte de bouw, gevolgd door installatie van het interieur en de opening van het nieuwe logistieke centrum in Jesenice.
De toename van het werk, voertuigen en werknemers alsook de bouw en verhuis naar de nieuwe bedrijfsgebouwen zijn de belangrijkste redenen voor de herstructurering van het bedrijf en de daaruit voortvloeiende oprichting van het bedrijf onder de naam “SIGR-transport in skladiščenje d.o.o” (SIGR-transport en Opslagbedrijf), of kortom, SIGR d.o.o
Het hoofddoel van het bedrijf is de voortzetting van het goede werk, namelijk:
Onze hoofddienst is het vervoer van bederfelijke goederen in internationaal en binnenlands goederenvervoer over de weg.
De vrachtwagens en aanhangwagens zijn volledig ontworpen om te voldoen aan de eisen voor het vervoer van bederfelijke goederen – bloemen – zowel wat betreft de afmetingen van het voertuig, de juiste temperatuurregeling en de ecologische normen van de moderne samenleving.
